Ένας θεός θα μας σώσει;
Η απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα είναι προφανώς αρνητική, αν και ο καθένας ανάλογα με τη θρησκεία και τα πιστεύω του μπορεί να δώσει αν θέλει μια απάντηση στον εαυτό του και μόνο σε αυτόν. Ανεξάρτητα, ωστόσο, με τις φιλοσοφικές αναζητήσεις για υπαρκτά ή ανύπαρκτα φιλοσοφικού τύπου ζητήματα, το βέβαιο είναι ότι οι εκπρόσωποι και εκφραστές του στην ελληνική γη, η Εκκλησία της Ελλάδος δηλαδή, μπορεί τουλάχιστον να βοηθήσει.
Αν και ζούμε σε μια βαθιά και πολύπλευρη κρίση όπου όλα αλλάζουν και ανατρέπονται, αυτό δεν δείχνει να ισχύει για τον ρόλο και το καθεστώς της εκκλησίας.
Θα έπρεπε εδώ και καιρό σε μια σύγχρονη πολιτεία να έχουν λήξει ζητήματα περί των σχέσεων εκκλησίας και κράτους και θα έπρεπε να έχει αξιοποιηθεί η περιουσία της εκκλησίας προς όφελος της κοινωνίας. Αντί αυτού, ζήσαμε στιγμές με προκλητικές «άβατες» μπίζνες υπό την ευλογία όχι μόνο του θεού, αλλά και των μέχρι τώρα κυβερνήσεων, με πιο χαρακτηριστική αυτή του Βατοπεδίου.
Και αν το θέμα της ακίνητης περιουσίας είναι πολύπλοκο και πιθανή τωρινή απαλλοτρίωση αυτής μπορεί να αποδοθεί, μέσω των νέων οργανισμών που δημιούργησε η κυβέρνηση, σε ιδιώτες για fast track «αξιοποίησή» τους, και όχι προς όφελος της κοινωνίας, η φορολογική ασυλία που διαχρονικά της εξασφαλίζεται, ιδιαίτερα για τη συγκεκριμένη περίοδο, είναι προκλητική.
Αν πάρουμε ειδικά τα τελευταία χρόνια, θα δούμε το εξής. Το 1997 αποφασίστηκε ότι η εκκλησία θα πληρώνει φόρο 10% από την εκμετάλλευση των ακινήτων, καθώς και φόρο μεγάλης ακίνητης περιουσίας, τον οποίο ωστόσο δεν πλήρωσε ποτέ. Λίγο πριν τις εκλογές του 2004, αποφασίστηκε η κατάργηση του 35% της εισφοράς από τα έσοδα των ναών που μέχρι τότε κατέληγαν στο κράτος για την ενίσχυση της μισθοδοσίας των κληρικών. Στη συνέχεια η κυβέρνηση της Ν.Δ. μείωσε τον φόρο επί των ακινήτων από 10% σε 7% και μετά σε 4%. Το 2008 ο φόρος εξανεμίστηκε. Τα παραπάνω, με μικρές αλλαγές, είναι ενδεικτικά της μέχρι τώρα προκλητικής για την κοινωνία και τους φορολογούμενους πολίτες αντιμετώπιση των κυβερνήσεων του δικομματισμού απέναντι στην εκκλησία. Και αφού αυτά έλαβαν χώρα τα τελευταία χρόνια, προ λίγο καιρού, η νέα ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών, υπό τον κ. Βενιζέλο, γνωστός για τις στενές του σχέσεις με την εκκλησία, πήγε να δώσει και αυτή τα διαπιστευτήριά της εφησυχάζοντας τους κληρικούς ότι τίποτε δεν θα αλλάξει, επί της ουσίας.
Είναι γνωστή και διαχρονική η σχέση και η αλληλεξάρτηση πολιτικών και επιχειρηματικών παραγόντων με την ιεραρχία της Εκκλησίας, που εξασφαλίζει και στις δύο πλευρές οφέλη. Εκλογή βουλευτών, αναρρίχηση σε υπουργεία, διευκόλυνση σε επιχειρηματικές δουλειές, real estate.
Ανεξάρτητα από την οικονομική και κοινωνική κρίση, ή ακριβώς και για τον λόγο αυτό, δεν πρέπει να παραλείπουμε ότι είναι απαραίτητο να επανακαθοριστούν οι σχέσεις κράτους-εκκλησίας και να αρθεί άμεσα, τουλάχιστον σε πρώτη φάση, το καθεστώς της ειδικής μεταχείρισης της εκκλησίας στη φορολογία.
Και αν ο Θεός δεν γίνεται να μας σώσει, μπορεί η ουσιαστική φορολόγηση της εκκλησίας να στείλει ένα μήνυμα μερικής αποκατάστασης της αδικίας σε βάρος της κοινωνίας που πλήττεται ποικιλοτρόπως.